Blis Camerig Challenge

Blis Camerig Challenge

Om 9:00 s’ ochtends hebben we afgesproken om vanuit het Limburgse Vaals door de Belgische Ardennen naar de Cote de la Redoute te rijden en weer terug.

Dit betekent voor mij om 5:00 uur opstaan, ontbijten, spullen pakken en om 6:00 uur vertrekken met de auto richting het zuiden. De avond ervoor nog een kort loopje gedaan en op tijd naar bed. Voordat mijn wekker gaat ben ik al wakker, ik eet mijn rituele 4/5 pannenkoeken met 2 kopjes koffie erbij (voor nodige calorieën en cafeïne voor de dag). Mijn spullen heb ik gisteren al klaar gelegd zodat ik niet op het laatste moment alles bij elkaar moet zoeken en iets vergeet. Ik sta nog even met mijn regenjack in mijn handen maar besluit om deze toch maar thuis te laten, het wordt immers toch mooi weer.

Na 2,5 uur rijden kom ik aan bij het vertrekpunt in Vaals, het valt mij meteen op hoe heuvelachtig het landschap hier is. Eigenlijk is er helemaal niks vlak hier, dat belooft wat te worden. Het start- en eindpunt van de tocht is bij Kasteel Vaalsbroek, waar een deel van de deelnemers zal overnachten. Uiteindelijk vertrekken we om 9:20 met 8 man naar het zuiden voor de “lange” route (circa 150km). Een uur later begint een tweede groep aan de kortere route (circa 110km). We draaien direct de Vaalserberg op om de benen warm te draaien voor de komende dag. Na 10 minuten rijdt collega Cees lek, net nu we een afdaling in rijden. Na een zeer snelle bandenwissel kunnen we de tocht weer voortzetten om aan de eerste echte beklimming te beginnen.

Volgens de Garmin hebben we 16 klimsegmenten te gaan, dat wil zeggen stukken waarbij de helling minstens 3% is over een lengte van 500 meter. Hierbij worden de segmenten ingedeeld in Cat. 1-4 afhankelijk van de helling. Bij het starten van een segment geeft de Garmin aan welke afstand en welke helling er gereden wordt. Een soort voorspelling van de hoeveelheid pijn die je kunt verwachten…ignorance is bliss ?

Na weer een aantal klimmetjes voltooid te hebben was het dit keer de beurt aan Kai om lek te rijden, na een iets langere bandenwissel/pauze vervolgen we ons pad naar Sprimont en Aywaille waar we een korte lunch hebben. Dirk-Jan probeert nog tevergeefs een plaats op één van de terrasjes te bemachtigen, dan maar koffie en een broodje op de stoep van een lege Proximus-winkel.

Na de nodige calorieën ingeslagen te hebben vervolgen we onze tocht naar de fameuze Côte de la Redoute. Deze klim ligt iets voorbij Remouchamps en is vast onderdeel van de voorjaarsklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Op het meest steile punt is deze klim meer dan 16%. In 2018 heb ik dit segment al eens gereden, toen deed ik er 10:46 min over. Even nadat we Remouchamps uitrijden zien we de teksten al op de weg staan, GO GO GO, VLIEGEN, ALLEZ, het feest kan beginnen. Het eerste stuk van de klim begint rustig met 8/9%, dus nog even wat kransjes overhouden en blijven zitten op het zadel voordat het straks echt steil wordt.

Na 1km begint het echt steil te worden, ik zie al wat fietsers die afgestapt zijn, nu wordt het tijd om te schakelen naar het lichtste verzet en te gaan staan op de pedalen. Mijn vermogen piekt naar boven de 600 Watt met bijbehorende hartslag van 170 bpm. Na 8 minuten en 10 seconden sta ik dan bovenop de heuvel, bijna 2 en een halve minuut sneller dan in 2018.

De zwaarste klim zit er nu op, nu lekker uitrijden terug naar de start. Toch zitten er nog wel wat pittige klimmetjes tussen zoals op de Rue De Warnoumount, maar de beloning is er niet minder op. We rijden een stuk langs de rivier Vesdre, waar we even op adem kunnen komen. We zetten de tocht voort richting het noorden, donkere wolken pakken zich wederom onheilspellend samen in de verte. Eenmaal voorbij Verviers gaat het gieten, het komt met bakken uit de hemel. Langs de weg stroomt het water als een rivier naar beneden.

Op mijn Garmin zie ik dat het nog ongeveer 30 km rijden is tot het eindpunt. Op dit punt heb ik er serieus spijt van dat ik mijn regenjas niet heb meegenomen, na 5 minuten ben ik van top tot teen doorweekt. Dan zit er maar een ding op, door blijven fietsen tot het einde. Gelukkig zijn er geen écht lange klimmen en afdalingen meer, maar in de flauwe afdalingen is het steenkoud. Na een uur bikkelen rij ik de grens weer over naar Vaals, ik ben ondertussen aardig afgekoeld en begin te klappertanden. Met bibberende handen kan ik nog maar met moeite mijn stuur vasthouden en remmen tijdens de laatste afdalingen.

Tegen 17:00 rij ik voorbij het drielandenpunt, het is nu nog 1,5 km tot het eindpunt. Ik kom als een verzopen kat aan op het eindpunt bij de parkeerplaats. Het zit er op! Op de parkeerplaats bij de auto trek ik mijn natte kleding uit en doe ik droge kleren aan. Fietsen achterop de fietsdrager en weer naar huis. In de auto zet ik de kachel op de maximale stand en drapeer ik een deken over mijn schoot. Op dit soort momenten ben je blij met zaken als stoelverwarming. Mijn maat Kai heeft nog wat lauwe koffie in zijn thermoskan, heerlijk! Na een half uur onderweg stoppen we nog bij een pompstation voor een pak gevulde koeken en warme thee. Wat kun je daar van opknappen.

Bekijk mijn rit op Strava.

Wil je kennismaken of heb je een vraag?

Stuur een bericht